LOSSER - Binnenkort is er weer een 60 jarig huwelijk in de gemeente Losser.Het echtpaar G.T. Slotboom...
Groot Enschedees Boekenfestijn met Akyol, Rezazadeh, Bronwasser en van Kan
ENSCHEDE - De Bibliotheek Enschede organiseert, in samenwerking met de Stichting Literaire Manifestaties...
Het weer in Twente: Wisselvallig weekend daarna vaker droog
TWENTE - In het weekend is het wisselvallig met buien en tussendoor wat zon. De middagtemperatuur ligt...
Twente Plat in stadstheater De Bond
OLDENZAAL - Twente is het land van tradities.
Dialectavond Dree Marken met presentatie verhalenboek Jan Swennenhuis
DE LUTTE - De dialectavond van De Dree Marken beleeft dit keer een bijzondere editie.
Filmhuis Oldenzaal vertoont de film ‘One Life’.
OLDENZAAL - One Life vertelt het waargebeurde verhaal van Sir Nicholas Winton, door wiens inspanningen...
Masterclass Cesar Zuiderwijk bij Kaliber Slagwerkdag!
ENSCHEDE - Op zondag 17 maart vindt de Kaliber Slagwerkdag plaats!
Liza Ferschtman speelt Bruchs Vioolconcert
ENSCHEDE - In de concerten van Phion met violiste Liza Ferschtman is deze maand heel veel te horen en te beleven.
NL Doet Natuurwerkochtend in Park Stakenkamp
OLDENZAAL - Op initiatief van Kansrijk Berghuizen is er op zaterdag 16 maart in Park Stakenkamp een Natuurwerkochtend.
HENGELO - Een grensverleggende, shockerende, theatrale en bij vlagen geniale show met alle stijlen tussen punk, disco en artrock.
Wo 29-05-2019
Het is Hemelvaartsdag 1968. Dit jaar ga ik niet meer als het brave jongetje met mijn ouders fietsen door het mooie Twente. Met jongens en meiden van het Enschedees Lyceum heb ik afgesproken om samen erop uit te trekken. Dauwtrappen.
De fietstassen zitten vol met broodjes, drinken, een deken en uiteraard regenkleding. Voordat de echte fietstocht gaat beginnen, we verzamelen bij school, moet ik eerst van Losser naar Enschede fietsen. Onderweg mijmer ik hoe het zal zijn nu ik voor het eerst een hele dag met mijn vriendinnetje Renée mag optrekken. Op fuifjes durfden we elkaar bij weinig licht te zoenen op de klanken van de Bee Gees. De zwoele schuifelplaat Words zorgde ervoor dat er weinig tijd voor een hapje en drankje was; alle aandacht voor elkaar. Op school was daar echter absoluut geen sprake van. In de gangen, als we van het ene naar het andere lokaal moesten lopen, kwamen we elkaar soms tegen maar meer dan hoi kwam er niet uit.
De anderen stonden al klaar bij school. Ik was laat. Teveel gemijmerd, te langzaam gefietst. Waar gaat de reis naar toe? Eigenlijk wist niemand dat en dus stapten we rond 10.00 uur op onze stalen rossen en gingen op pad. Vier stellen tussen 14 en 16 jaar, allemaal met gemengde gevoelens en ongetwijfeld vlinders in de buik. Na Hengelo trapten we richting Delden en vervolgens naar Goor. We troffen onderweg honderden, misschien wel duizenden andere fietsers. Heel Twente leek op pad met versierde fietsen: de geel bloeiende brem stak je eenvoudig in het gat bij de koplamp. Het gele kuddedier fietste over smalle weggetjes, bospaden en door fraaie dorpjes.
Echt oog hadden we daar niet voor want er werd gepraat, verteld, gelachen. Rond lunchtijd streken we zo maar ergens op een heideveld neer. De dekens werden uitgespreid, het eten en drinken kwam tevoorschijn en we laafden ons aan elkaar. Een van ons moest plassen, wandelde de bosrand in en kwam niet veel later opgewonden terug. “Iets verderop staat een blokhut in het bos, de deur is open en er is niemand.” We keken elkaar aan en zonder iets te zeggen, begreep iedereen dat de heide verruild werd met de blokhut. Schoorvoetend gingen we naar binnen. Een kleine ruimte met stapelbedden en een enkele zitbank. Daar vergaten we net als op de fuifjes te eten en te drinken, daar hadden we genoeg aan elkaar. We voelden ons op deze Hemelvaartsdag in de zevende hemel totdat………..een boswachter op de deur klopte. Hij wachtte niet op antwoord en stond plotseling binnen. Onze harten bonkten in de keel. Met barse stem vroeg hij wat we hier deden. Nou, dat kon hij wel zien. Hij veinsde boosheid, las ons de les dat we huisvredebreuk hadden gepleegd en dat hij onze namen wilde. Als bevende rietjes gaven we naam en adres op, niemand durfde een gefingeerde naam te noemen. We zouden van hem horen en nou wegwezen. Met rode koppen zaten we niet veel later op de fiets. Hoe zouden we dit aan onze ouders vertellen? Zouden we een boete krijgen? En kijk eens hoe laat het al was geworden en we moesten dat hele eind nog terug.
“Heb je een fijne dag gehad”, vroeg mijn moeder toen ik pas rond acht uur ’s avonds binnen stapte. Beschaamd en schuldbewust vertelde ik wat er gebeurd was. Ze moest glimlachen. Van de boswachter hebben we nooit meer iets gehoord.
Henk Poelakker mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde het met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont. henkpoelakker@gmail.com
Zie ook: https://issuu.com/twentejournaal/docs/gm_24-05-2019/6
Tweet |
|
|
|
|