Performancekunstenaars reageren op de tentoonstelling ‘Mind Wandering Mind’
DIEPENHEIM - Met ‘Duologue’ voegen Abul Hisham en Maike Hemmers een extra dimensie toe aan hun...
Het weer in Twente: Wisselvallig weekend daarna vaker droog
TWENTE - In het weekend is het wisselvallig met buien en tussendoor wat zon. De middagtemperatuur ligt...
Masterclass Cesar Zuiderwijk bij Kaliber Slagwerkdag!
ENSCHEDE - Op zondag 17 maart vindt de Kaliber Slagwerkdag plaats!
Liza Ferschtman speelt Bruchs Vioolconcert
ENSCHEDE - In de concerten van Phion met violiste Liza Ferschtman is deze maand heel veel te horen en te beleven.
HENGELO - Nieuw album en dus nieuwe songs naast vertrouwde favorieten.
Luz Welman en Lise ter Hedde zijn de regionale Voorleeskampioenen
HAAKSBERGEN/OLDENZAAL/HENGELO - Woensdagavond 5 maart was de regionale finale van de Nationale Voorleeswedstrijd...
“Pink, brown, yellow, orange and blue, I love you” Exhibition in Tetem
ENSCHEDE - “Pink, brown, yellow, orange and blue, I love you” is een tentoonstelling waarin...
En dat is drie: Baan Twente wederom uitgeroepen tot beste Van ProCenter van Nederland
Baan Twente is ook in 2023 het beste Mercedes-Benz Van ProCenter van Nederland. Baan Twente noteerde...
Vintage Mini Brass Band Live in Nijverdal!
NIJVERDAL -Na een reeks succesvolle shows keert Vintage Mini Brass Band op 10 maart terug naar Nijverdal.
Za 09-11-2019
Ik ken onze straat niet meer terug, kan ons huis niet meer vinden. Losser is veranderd. De Meidoornstraat werd kort na de oorlog letterlijk uit de grond gestampt want de woningnood was hoog.
In 1955 kwam ik als tweejarig kereltje met mijn ouders en zus op nummer 1 te wonen. De huizen waren toen, zo schat ik in, maar amper tien jaar oud. Centrale verwarming? Ho maar. Een kolenkachel in de kamer, een fornuis in de keuken en dat betekende dat het in de rest van het huis ’s winters steenkoud was. Een badkamer met warm stromend water? Vergeet het. We hadden een badcel met daarin een lavet (= een veredelde wasbak) met koud stromend water. In de winter moest het water afgetapt worden om bevriezing te voorkomen.
We woonden op de hoek met om ons heen opvallend veel militairen die vanuit Indonesië naar ons land waren gekomen en die werkten op de vliegbasis Twenthe. Die groep mensen was razend op de nieuwe technische snufjes. Een koelkast was een ongekende luxe en ik weet nog dat deze bij Nono thuis in de woonkamer stond, lang voordat ook wij zo’n kast kregen. Toen mijn ouders een oude Kever uit 1954 kochten, reed onze achterbuurman al lang in een nieuwe Volkswagen.
Het was stil op straat. Als kinderen konden we elke dag heerlijk op straat spelen: voetballen, stoepranden, verstoppertje, rolschaatsen, tollen enz. De straat was ons domein en slechts een enkele auto verstoorde ons speelplezier. Het huis uiterst links op de foto was van ons. Opvallend hoe weinig straatlantaarns en ook opmerkelijk, nog niet één antenne op het dak. Dat werd in de jaren zestig wel anders want de tijd van televisie kijken bij de lieve mevrouw Kok was voorbij toen we zelf tv kregen.
Als ik in gedachten terug ga naar die tijd, was het in onze straat net Goede Tijden Slecht Tijden. Een overbuurman was ernstig ziek en wilde nog eenmaal een verre reis maken naar Lourdes, de plaats waar ik als ventje nog nooit van gehoord had. Een vader en zoon, ieder wonend op een ander huisnummer, hadden regelmatig ruzie met elkaar. De hele straat kon meegenieten. Een meneer uit onze straat moest opgenomen worden in een psychiatrische inrichting en dat ging in die dagen niet bepaald zachtzinnig. Hij rukte zich los van een agent waarna er een mensonterende klopjacht in de straat plaatsvond. Vriendjes Harry, Betty, Jos en Hansie woonden tegenover ons.
Omdat mijn vader politieagent was, kregen we op enig moment telefoon. Opeens hoefden we niet meer naar de overburen te lopen als er eens gebeld moest worden met opa en oma. Het betekende overigens wel dat mensen in onze straat nu ook bij ons kwamen bellen. En ondanks dat het toestel in de gang stond, was privacy ver te zoeken. Ik kan me nog herinneren dat een klasgenoot van mij (Albert) paniekerig aan de deur kwam. Hij moest van zijn moeder de dokter bellen. Hij draaide het nummer, vergat te zeggen wie hij was en viel met de deur in huis: Hallo, de dokter moet koom’n.
Kijk eens hoe keurig en strak de blokken zijn neergezet met halverwege een knik in de straat. Ik hoorde onlangs dat zoiets gedaan werd om het dorpse karakter te benadrukken. Samen met de Lijsterbesstraat vormden we ’t Rot. Op zijn Lossers uitgesproken als: wie woont opt trot.
Henk Poelakker mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont. henkpoelakker@gmail.com
Zie ook www.issuu.com/twentejournaal/docs/lm01-11-2019/6
#herinneringen #HenkPoelakker #losser #meidoornstraat
Tweet |
|
|
|
|