De Cactus presenteert Carl Verheyen & Band (Gitarist Supertramp, Blues, Rock, Jazz)
HENGELO - Carl Verheyen is muzikant, zanger, songwriter, arrangeur, producer en docent.
Advies SER Overijssel: Elk bedrijventerrein telt
TWENTE - Bedrijventerreinen zijn belangrijk als vestigingsplek voor een groot deel van de maakbedrijven...
Europa’s beste steppers komen naar Losser en Oldenzaal
LOSSER / OLDENZAAL - De stepsport heeft in Nederland een paar lastige jaren achter de rug.
RIJSSEN/ENSCHEDE - De beiaardiers van de Twentse carillons in Rijssen, Enschede en Drienerlo (UT) treden...
Het weer in Twente: Buien maar ook meer zon
TWENTE - Ook in het weekend zijn er buien. Wel is er meer ruimte voor de zon, zeker zondag. Het blijft...
Inloopspreekuur vragen over de bus, trein of haltetaxi in Borne
BORNE - Heeft u vragen over de bus, trein of haltetaxi? OV-ambassadeurs helpen u graag op weg.
Kinderactiviteit ‘Lammetjes aaien’ op Hof Espelo
ENSCHEDE - Kom je ook op kraamvisite?
Woningbouw in voormalig V&D pand en achterliggend gebied kan starten
HENGELO - Het college stemt in met de ontwikkeling van een nieuw woongebied in de binnenstad.
Cobblestone bestaat 20 jaar en dat vieren we!
OLDENZAAL - We vieren dit met een paar jubileum-dubbelconcerten:” 2 voor de prijs van 1 zullen we maar zeggen”
Ida Nielsen & The Funkbots (Funk, Soul, DK) Terug in De Cactus!
HENGELO - De Deense Ida Nielsen werd in 2010 door niemand minder dan Prince ontdekt.
Vroege vogelwandeling over de Wilmersberg
DE LUTTE - Op zondag 14 april aanstaande organiseert IVN-Oldenzaal een vogelexcursie door het glooiende...
Roeivereniging Tubantia gooit haar deuren open!
HENGELO - Twentse Roeivereniging Tubantia houdt zaterdag 13 April een Open Dag.
Maak kennis met vliegen op de instapdag van de Twentse Ultralichte Vliegclub
NORDHORN - Als je serieus overweegt een RPL-MLA brevet te halen dan wil je graag zoveel mogelijk te weten...
Za 09-11-2019
Ik ken onze straat niet meer terug, kan ons huis niet meer vinden. Losser is veranderd. De Meidoornstraat werd kort na de oorlog letterlijk uit de grond gestampt want de woningnood was hoog.
In 1955 kwam ik als tweejarig kereltje met mijn ouders en zus op nummer 1 te wonen. De huizen waren toen, zo schat ik in, maar amper tien jaar oud. Centrale verwarming? Ho maar. Een kolenkachel in de kamer, een fornuis in de keuken en dat betekende dat het in de rest van het huis ’s winters steenkoud was. Een badkamer met warm stromend water? Vergeet het. We hadden een badcel met daarin een lavet (= een veredelde wasbak) met koud stromend water. In de winter moest het water afgetapt worden om bevriezing te voorkomen.
We woonden op de hoek met om ons heen opvallend veel militairen die vanuit Indonesië naar ons land waren gekomen en die werkten op de vliegbasis Twenthe. Die groep mensen was razend op de nieuwe technische snufjes. Een koelkast was een ongekende luxe en ik weet nog dat deze bij Nono thuis in de woonkamer stond, lang voordat ook wij zo’n kast kregen. Toen mijn ouders een oude Kever uit 1954 kochten, reed onze achterbuurman al lang in een nieuwe Volkswagen.
Het was stil op straat. Als kinderen konden we elke dag heerlijk op straat spelen: voetballen, stoepranden, verstoppertje, rolschaatsen, tollen enz. De straat was ons domein en slechts een enkele auto verstoorde ons speelplezier. Het huis uiterst links op de foto was van ons. Opvallend hoe weinig straatlantaarns en ook opmerkelijk, nog niet één antenne op het dak. Dat werd in de jaren zestig wel anders want de tijd van televisie kijken bij de lieve mevrouw Kok was voorbij toen we zelf tv kregen.
Als ik in gedachten terug ga naar die tijd, was het in onze straat net Goede Tijden Slecht Tijden. Een overbuurman was ernstig ziek en wilde nog eenmaal een verre reis maken naar Lourdes, de plaats waar ik als ventje nog nooit van gehoord had. Een vader en zoon, ieder wonend op een ander huisnummer, hadden regelmatig ruzie met elkaar. De hele straat kon meegenieten. Een meneer uit onze straat moest opgenomen worden in een psychiatrische inrichting en dat ging in die dagen niet bepaald zachtzinnig. Hij rukte zich los van een agent waarna er een mensonterende klopjacht in de straat plaatsvond. Vriendjes Harry, Betty, Jos en Hansie woonden tegenover ons.
Omdat mijn vader politieagent was, kregen we op enig moment telefoon. Opeens hoefden we niet meer naar de overburen te lopen als er eens gebeld moest worden met opa en oma. Het betekende overigens wel dat mensen in onze straat nu ook bij ons kwamen bellen. En ondanks dat het toestel in de gang stond, was privacy ver te zoeken. Ik kan me nog herinneren dat een klasgenoot van mij (Albert) paniekerig aan de deur kwam. Hij moest van zijn moeder de dokter bellen. Hij draaide het nummer, vergat te zeggen wie hij was en viel met de deur in huis: Hallo, de dokter moet koom’n.
Kijk eens hoe keurig en strak de blokken zijn neergezet met halverwege een knik in de straat. Ik hoorde onlangs dat zoiets gedaan werd om het dorpse karakter te benadrukken. Samen met de Lijsterbesstraat vormden we ’t Rot. Op zijn Lossers uitgesproken als: wie woont opt trot.
Henk Poelakker mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont. henkpoelakker@gmail.com
Zie ook www.issuu.com/twentejournaal/docs/lm01-11-2019/6
#herinneringen #HenkPoelakker #losser #meidoornstraat
Tweet |
|
|
|
|