Vrienden van NiX presenteert : the Nimmo Brothers acoustic (UK)
ENSCHEDE - Don’t wait for special moments, make ordinary moments special!
Roeivereniging Tubantia gooit haar deuren open!
HENGELO - Twentse Roeivereniging Tubantia houdt zaterdag 13 April een Open Dag.
Maak kennis met vliegen op de instapdag van de Twentse Ultralichte Vliegclub
NORDHORN - Als je serieus overweegt een RPL-MLA brevet te halen dan wil je graag zoveel mogelijk te weten...
Het weer in Twente: De warmste 6 april ooit?
We kunnen tijdelijk gaan genieten van heerlijk lenteweer met temperaturen die zeer hoog uit vallen voor...
Voorjaarswandeling op landgoed Smalenbroek
ENSCHEDE - Zin in een ontspannen voorjaarswandeling? Ga vrijdag 5 april mee met de voorjaarswandeling op Landgoed Smalenbroek.
Theatercollege Gerlof Meijer: Strafrecht? Levensecht!
OLDENZAAL - Gerlof Meijer is strafrechter sinds 1993 en gaf jarenlang leiding aan rechters.
Nieuwe thuisbasis voor Moekotte Media
TWENTE - Het is zover! Moekotte Media is vanaf 1 april gevestigd in Stadscampus Connect-U in Enschede...
Het weer in Twente: Zachte Pasen met droge start
Zaterdag overwegend droog. Eerste paasdag heeft beter weer dan tweede paasdag.
Ontmoet bestsellerauteur Ilja Leonard Pfeijffer
ENSCHEDE - De in Genua woonachtig bestsellerauteur Ilja Leonard Pfeijffer komt naar Enschede!
Open hackerspace dag bij TkkrLab
ENSCHEDE - Zaterdag 30 maart tussen 14:00 en 18:00 doen we mee met de “Nationaal open hackerspace dag”.
Vr 10-01-2020
Wij Babyboomers, geboren tussen 1945 en 1955, spaarden in onze kindertijd letterlijk van alles. Bij de kauwgum kreeg je een voetbalplaatje van beroemde voetballers in getekende versie. Abe Lenstra was mijn favoriet. Waarom? Omdat hij op het plaatje zo’n mooie kuif had. Mijn zus spaarde suikerzakjes waarop klinkende plaatsnamen stonden: Makkum, Zwolle, Arnhem, Middelburg. Plaatsen waar we nog nooit geweest waren. Bekenden, familie en buren brachten die zakjes mee van hun verre reizen door Nederland. Ik was vooral goed in het kortstondig sparen, noem het een korte rage: sigarenbandjes, postzegels, lucifersmerken. In de Donald Duck stond iedere week een bijzondere postzegel die beschreven werd en zo had ik al snel een album vol opmerkelijke zegels. Een buurmeisje wees me echter terecht: “Henkie, dat zijn geen postzegels hoor, dat zijn plaatjes die je uit de Donald Duck hebt geknipt.” En gelijk had ze.
Op enig moment waren we op bezoek bij mijn oom en tante in Emmeloord. Neefje Henri vertelde dat hij speldjes spaarde. Dat was nieuw voor mij en dus wilde ik dat ook. Hoe kwam je aan zo’n speldje? Heel eenvoudig. Je stapte bij de plaatselijke winkels binnen en vroeg of ze nog speldjes hadden van bijvoorbeeld de Gazellefiets, de Philips tv, de Volkswagen enz. Verder vertelde je het iedereen die het maar horen wilde en zie, het duurde niet lang of ik had al een stuk of tien speldjes. Toen neefje Henri niet veel later in Losser kwam (ik ben jarig in mei) had hij een soort schilderij van stof waar hij al zijn speldjes op kon prikken. Dat wilde ik natuurlijk ook en wat een verrassing: tante Hil had zo’n speldjeskleed voor mij gemaakt. Ik heb het nog altijd hoewel het dood ligt te gaan op zolder. Inmiddels bleek de papa van het neefje, ome Joop dus, een nog grotere fan van het sparen te zijn dan Henri. Oom vertelde dat je bedrijven kon aanschrijven middels een briefkaart. Hij liet zien welke speldjes hij zoal gekregen had: Mercedes, Friesche Vlag, Hush Puppie enz. Dat wilde ik ook en dus schreef ik de volgde dag mijn eerste briefkaarten naar King in Sneek, naar Unox in Oss en naar Calvé in Delft. Bijna altijd kreeg ik niet veel later een prachtig speldje waarmee mijn verzameling flink uitbreidde.
De ellende voor mij als spaarder van speldjes begon toen bedrijven zich met dat sparen gingen bemoeien. Opeens kreeg je bij een pak hagelslag een speldje van Venz. Die slimme fabrikant had echter zeven verschillende speldjes ontworpen: een rode, gele, oranje, groene, donkerblauw, violet en lichtblauw. En wij maar hagelslag eten in de hoop dat moeder snel een nieuw pak kocht en hopelijk zat daar een speldje in die een kleur had die ik nog niet in bezit had. Het grote ruilen begon want zo’n beetje alle fabrikanten van voedingsmiddelen brachten speldjes op de markt. De kwaliteit werd er helaas niet beter op. Vaak waren het exemplaren van blik of plastic waar het ‘naaldje’ slechts met één druppel lijm was vastgemaakt aan het eigenlijk speldje. Gevolg: de speldjes lieten los. Honderden speldjes heb ik tussen mijn tiende en twaalfde jaar gespaard, geruild, gekregen en soms gevonden. Toen die rage over zijn hoogtepunt heen was, kwamen diezelfde fabrikanten met nieuwe spaarobjecten: sleutelhangers, flippo’s, raketmunten, schelpen enz. Daar deed ik niet meer aan mee maar ook daar zullen vast weer kinderen zijn ‘ingetrapt’.
Henk Poelakker mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont.
henkpoelakker@gmail.com
Zie ook www.issuu.com/twentejournaal/docs/hm03-01-2020/8
#HenkPoelakker #herinneringen #speldjes #sparen
Tweet |
|
|
|
|