Liza Ferschtman speelt Bruchs Vioolconcert
ENSCHEDE - In de concerten van Phion met violiste Liza Ferschtman is deze maand heel veel te horen en te beleven.
HENGELO - Nieuw album en dus nieuwe songs naast vertrouwde favorieten.
HENGELO - Een grensverleggende, shockerende, theatrale en bij vlagen geniale show met alle stijlen tussen punk, disco en artrock.
Luz Welman en Lise ter Hedde zijn de regionale Voorleeskampioenen
HAAKSBERGEN/OLDENZAAL/HENGELO - Woensdagavond 5 maart was de regionale finale van de Nationale Voorleeswedstrijd...
“Pink, brown, yellow, orange and blue, I love you” Exhibition in Tetem
ENSCHEDE - “Pink, brown, yellow, orange and blue, I love you” is een tentoonstelling waarin...
En dat is drie: Baan Twente wederom uitgeroepen tot beste Van ProCenter van Nederland
Baan Twente is ook in 2023 het beste Mercedes-Benz Van ProCenter van Nederland. Baan Twente noteerde...
Vintage Mini Brass Band Live in Nijverdal!
NIJVERDAL -Na een reeks succesvolle shows keert Vintage Mini Brass Band op 10 maart terug naar Nijverdal.
Oud wereldkampioen Rob Harmeling brengt Geluk in Beweging
ENSCHEDE - 8 maart – Stadhuis Enschede – met Herman van der Zandt.
Het weer in Twente - Droog weekend met flink wat ruimte voor de zon
TWENTE - We kunnen deze dagen genieten van een reeks droge dagen met flink wat ruimte voor de zon. Zaterdag...
Informatiebijeenkomst op Twente Savety Campus
TWENTE - Op 7 maart organiseert Brandweer Twente voor geïnteresseerden een informatiebijeenkomst op de Twente Safety Campus in Enschede.
Rijksmuseum Twenthe en Artez Vooropleiding Dans Kottenpark bundelen krachten
ENSCHEDE - Rijksmuseum Twenthe en de ArtEZ Vooropleiding Dans Kottenpark slaan de handen ineen voor een unieke samenwerking.
Vr 10-01-2020
Wij Babyboomers, geboren tussen 1945 en 1955, spaarden in onze kindertijd letterlijk van alles. Bij de kauwgum kreeg je een voetbalplaatje van beroemde voetballers in getekende versie. Abe Lenstra was mijn favoriet. Waarom? Omdat hij op het plaatje zo’n mooie kuif had. Mijn zus spaarde suikerzakjes waarop klinkende plaatsnamen stonden: Makkum, Zwolle, Arnhem, Middelburg. Plaatsen waar we nog nooit geweest waren. Bekenden, familie en buren brachten die zakjes mee van hun verre reizen door Nederland. Ik was vooral goed in het kortstondig sparen, noem het een korte rage: sigarenbandjes, postzegels, lucifersmerken. In de Donald Duck stond iedere week een bijzondere postzegel die beschreven werd en zo had ik al snel een album vol opmerkelijke zegels. Een buurmeisje wees me echter terecht: “Henkie, dat zijn geen postzegels hoor, dat zijn plaatjes die je uit de Donald Duck hebt geknipt.” En gelijk had ze.
Op enig moment waren we op bezoek bij mijn oom en tante in Emmeloord. Neefje Henri vertelde dat hij speldjes spaarde. Dat was nieuw voor mij en dus wilde ik dat ook. Hoe kwam je aan zo’n speldje? Heel eenvoudig. Je stapte bij de plaatselijke winkels binnen en vroeg of ze nog speldjes hadden van bijvoorbeeld de Gazellefiets, de Philips tv, de Volkswagen enz. Verder vertelde je het iedereen die het maar horen wilde en zie, het duurde niet lang of ik had al een stuk of tien speldjes. Toen neefje Henri niet veel later in Losser kwam (ik ben jarig in mei) had hij een soort schilderij van stof waar hij al zijn speldjes op kon prikken. Dat wilde ik natuurlijk ook en wat een verrassing: tante Hil had zo’n speldjeskleed voor mij gemaakt. Ik heb het nog altijd hoewel het dood ligt te gaan op zolder. Inmiddels bleek de papa van het neefje, ome Joop dus, een nog grotere fan van het sparen te zijn dan Henri. Oom vertelde dat je bedrijven kon aanschrijven middels een briefkaart. Hij liet zien welke speldjes hij zoal gekregen had: Mercedes, Friesche Vlag, Hush Puppie enz. Dat wilde ik ook en dus schreef ik de volgde dag mijn eerste briefkaarten naar King in Sneek, naar Unox in Oss en naar Calvé in Delft. Bijna altijd kreeg ik niet veel later een prachtig speldje waarmee mijn verzameling flink uitbreidde.
De ellende voor mij als spaarder van speldjes begon toen bedrijven zich met dat sparen gingen bemoeien. Opeens kreeg je bij een pak hagelslag een speldje van Venz. Die slimme fabrikant had echter zeven verschillende speldjes ontworpen: een rode, gele, oranje, groene, donkerblauw, violet en lichtblauw. En wij maar hagelslag eten in de hoop dat moeder snel een nieuw pak kocht en hopelijk zat daar een speldje in die een kleur had die ik nog niet in bezit had. Het grote ruilen begon want zo’n beetje alle fabrikanten van voedingsmiddelen brachten speldjes op de markt. De kwaliteit werd er helaas niet beter op. Vaak waren het exemplaren van blik of plastic waar het ‘naaldje’ slechts met één druppel lijm was vastgemaakt aan het eigenlijk speldje. Gevolg: de speldjes lieten los. Honderden speldjes heb ik tussen mijn tiende en twaalfde jaar gespaard, geruild, gekregen en soms gevonden. Toen die rage over zijn hoogtepunt heen was, kwamen diezelfde fabrikanten met nieuwe spaarobjecten: sleutelhangers, flippo’s, raketmunten, schelpen enz. Daar deed ik niet meer aan mee maar ook daar zullen vast weer kinderen zijn ‘ingetrapt’.
Henk Poelakker mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont.
henkpoelakker@gmail.com
Zie ook www.issuu.com/twentejournaal/docs/hm03-01-2020/8
#HenkPoelakker #herinneringen #speldjes #sparen
Tweet |
|
|
|
|