Herinneringen van Henk Poelakker: Paard in de straat

Vr 17-01-2020

Hoe oud was ik? Tien? Begin jaren zestig. Melkboer August kwam met paard en wagen dagelijks de Meidoornstraat in. Zijn paardje trok trouw de melkkar met aan boord een melktank, gele en bruine vla, karnemelk en dat was het zo ongeveer. Het voelde als kind fantastisch om bij de mensen te mogen aanbellen, de melkkan te mogen vullen middels die melktank. Eén beweging met de handle betekende een halve liter melk. Sommige moeders wilden twee liter melk en dat betekende maar liefst vier keer met die magische handle heen en weer. August stapte op de bok, gaf zijn paard het signaal dat we enkele meters verder gingen. Wat een eer als ik de leidsels vast mocht houden, soms wel helemaal tot aan de Hannekeveldweg. Opeens had August een elektrische melkkar, een elektrische hond. Zijn paardje was weg. Hij vertelde dat hij zijn trouwe partner naar een rusthuis voor paarden had gebracht.

Ook onze kolenboer kwam met paard en wagen de straat in. Twee Belgische knollen moesten de zware kolenwagen trekken en dat was ongetwijfeld inspannend voor de dieren. De mannen die de zakken bij ons in het kolenhok brachten waren sterk en hadden een zwart geblakerd gezicht van het kolengruis. Het was zwaar werk en ik had bewondering voor die sjouwers. Op een dag stond ik als kereltje, terwijl ik mijn appeltje oppeuzelde, naar een van de paarden te kijken. Hij had zijn lummel uitgeschoven en begon te plassen. Er kwam geen eind aan. Wonderlijk vond ik dat. De straat was zeiknat, je rook het van ver. Bewust of onbewust gooide ik de afgekloven appel tegen de buik van het paard en daar begonnen die twee tot mijn schrik te lopen. De kar ging voort en stopte enkele huizen verder. Dat was goed afgelopen.

De groenteboer had kennelijk meerdere ventwijken want hij had twee karren die elk getrokken werden door een zwart paard. Er werd verteld dat de paarden als vanzelf stopten als ze langs een café kwamen. Diezelfde paarden kwamen in actie als er een begrafenis was. Als ik van de openbare school naar huis liep, kwam ik langs de groenteboer. Menigmaal heb ik met grote belangstelling gekeken hoe de paarden voor de lijkkoets werden gezet. De dieren kregen een mooi zwart kleed over hun lijf, een soort van zwarte bivakmuts over hun hoofd, de hoeven werden zwart geverfd. Een meneer met een hoed op (een steek) zat boven op de bok. Of de laatste reis voor de overledene ook automatisch halt hield bij een café is me nooit verteld maar het is leuk om het je voor te stellen. Toch?

Henk Poelakker mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont. henkpoelakker@gmail.com

Zie ook www.issuu.com/twentejournaal/docs/hm10-01-2020/4

#HenkPoelakker #Herinneringen #Paardindestraat #Paard #Losser