Performancekunstenaars reageren op de tentoonstelling ‘Mind Wandering Mind’
DIEPENHEIM - Met ‘Duologue’ voegen Abul Hisham en Maike Hemmers een extra dimensie toe aan hun...
Het weer in Twente: Wisselvallig weekend daarna vaker droog
TWENTE - In het weekend is het wisselvallig met buien en tussendoor wat zon. De middagtemperatuur ligt...
Masterclass Cesar Zuiderwijk bij Kaliber Slagwerkdag!
ENSCHEDE - Op zondag 17 maart vindt de Kaliber Slagwerkdag plaats!
Liza Ferschtman speelt Bruchs Vioolconcert
ENSCHEDE - In de concerten van Phion met violiste Liza Ferschtman is deze maand heel veel te horen en te beleven.
HENGELO - Nieuw album en dus nieuwe songs naast vertrouwde favorieten.
Luz Welman en Lise ter Hedde zijn de regionale Voorleeskampioenen
HAAKSBERGEN/OLDENZAAL/HENGELO - Woensdagavond 5 maart was de regionale finale van de Nationale Voorleeswedstrijd...
“Pink, brown, yellow, orange and blue, I love you” Exhibition in Tetem
ENSCHEDE - “Pink, brown, yellow, orange and blue, I love you” is een tentoonstelling waarin...
En dat is drie: Baan Twente wederom uitgeroepen tot beste Van ProCenter van Nederland
Baan Twente is ook in 2023 het beste Mercedes-Benz Van ProCenter van Nederland. Baan Twente noteerde...
Vintage Mini Brass Band Live in Nijverdal!
NIJVERDAL -Na een reeks succesvolle shows keert Vintage Mini Brass Band op 10 maart terug naar Nijverdal.
Do 26-03-2020
Eind vijftiger jaren van de vorige eeuw, ik was een jaar of vijf, werden mijn amandelen in het ziekenhuis van Losser geknipt. Na maanden van ziek, zwak en misselijk zou het verwijderen van de keelamandelen de oplossing zijn. Niet dus, maar dat terzijde. We hadden destijds een heus ziekenhuis met echte zusters verkleed als non.
Wat ik toen nog niet wist: het zeekenhoes is ooit van de grond gekomen door een nalatenschap van boer Leurink in 1915. De beste man schonk zijn boerenbedrijf inclusief de landerijen aan de katholieke kerk. Hij had echter één voorwaarde: op zijn erf moest een gesticht verrijzen voor de verzorging van ouden van dagen.
Van dat alles wist ik als vijfjarige natuurlijk niks af. Wat ik me herinner is een lange gang bij binnenkomst met aan het eind een groot beeld. Mijn moeder fluisterde: “Henkie, kijk maar eens goed, die daar is Onze Lieve Heer.” De goede God waakte dus ook over mij en dat was mooi meegenomen want na het knippen van de amandelen werd ik wakker op een kinderkamer met meerdere jongetjes. Bezoek was uit den boze, zo had de hoofdzuster tegen mijn moeder gezegd. “Daar krijgen die kinderen alleen maar heimwee van.” Ik had pijn in mijn keel, het kussen was meer rood dan wit en ik voelde me vooral alleen en in de steek gelaten.
In maart 1918 konden de zusters van de Orde van Julie Postel de deuren van het nieuwe gebouw openen en stonden zij klaar voor zieken en bejaarden. Voortaan was de naam St. Bernardus Gesticht maar de Lossenaren spraken over ’t zeekenhoes. De Spaanse griep die dat jaar wereldwijd 20 miljoen slachtoffers maakte, zorgde er voor dat de bedden al snel gevuld waren. In 1962 kwam het ziekenhuis in handen van een zelfstandige stichting met én ziekenhuis én een bejaardenhuis én een verpleeghuis. In 1969 werd een heel nieuw gebouw geopend: het Dinkelziekenhuis.
’s Middags gingen de gordijnen dicht en moest ik verplicht slapen. Ik moest nodig plassen maar waar was hier de wc? Een grote jongen die naast mij lag, vertelde dat ik in een speciale fles moest plassen. Het was een zware glazen fles die ik met moeite in mijn bedje kreeg. Dat kleine piemeltje erin en plassen maar. Helaas, toen ik de fles terug wilde zetten, viel hij in mijn bed om. De zuster die later die middag de gordijnen weer open schoof, was boos op mij omdat ik volgens haar in bed geplast had.
De landelijke overheid oordeelde zo’n twintig jaar later dat het Dinkelziekenhuis te klein was en dat de stekker eruit ging. Eind 1983 was dat een pijnlijk feit. Wat overbleef en dat tot veler opluchting is woonzorgcentrum Oldenhove & St. Maartens-Stede voor de kwetsbare, vaak wat oudere medemens.
Twee dagen na mijn ‘operatie’ werd ik door mijn moeder opgehaald. De boze zuster die ook nog op mij gebromd had omdat mijn bed vol suiker zat (ik had een beschuit met suiker besteld) was opeens poeslief. “Dag Henkie, tot ziens hoor.” Aanmenooitnie, zo dacht ik. Inpakken en wegwezen. Thuis kreeg ik cadeautjes alsof ik jarig was.
Henk Poelakker woont sinds 1969 in Brabant, hij was toen 16 jaar. Vijftig jaar later mijmert hij over zijn jeugdjaren in Losser (henkpoelakker@gmail.com)
#HenkPoelakker #herinnering #ziekenhuis #kerk #spaansegriep #verpleeghuis #amandelen #losser #twente
Tweet |
|
|
|
|