Cobblestone bestaat 20 jaar en dat vieren we!
OLDENZAAL - We vieren dit met een paar jubileum-dubbelconcerten:” 2 voor de prijs van 1 zullen we maar zeggen”
Filmhuis Oldenzaal vertoont de film ‘Los Colonos’
OLDENZAAL - Tierra del Fuego, 1901. In het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika schakelt een tirannieke...
Vroege vogelwandeling over de Wilmersberg
DE LUTTE - Op zondag 14 april aanstaande organiseert IVN-Oldenzaal een vogelexcursie door het glooiende...
Jeugd familie Theatercollege over de Wolf
OLDENZAAL - Na 150 jaar is de wolf terug in Nederland. Dit kan niemand zijn ontgaan.
Maak kennis met vliegen op de instapdag van de Twentse Ultralichte Vliegclub
NORDHORN - Als je serieus overweegt een RPL-MLA brevet te halen dan wil je graag zoveel mogelijk te weten...
Historische grenspaal krijgt nieuwe plek, vlakbij oorspronkelijke locatie
NOORD DEURNINGEN - De historie levendig kunnen maken.” – Patrick Welman, voorzitter Oudheidkamer Twente.
CuSo Oldenzaal presenteert Poortbulten in Oorlogstijd
DE LUTTE - In september 2021 werd in het arboretum Poort Bulten de ‘Anne Frankboom’ onthuld, een...
Het weer in Twente: De warmste 6 april ooit?
We kunnen tijdelijk gaan genieten van heerlijk lenteweer met temperaturen die zeer hoog uit vallen voor...
Theatercollege Gerlof Meijer: Strafrecht? Levensecht!
OLDENZAAL - Gerlof Meijer is strafrechter sinds 1993 en gaf jarenlang leiding aan rechters.
Kindermiddag ‘Snuffelen aan de lente’
MANDER/VASSE - Kijken, luisteren, voelen, ruiken en doen.
Nieuwe thuisbasis voor Moekotte Media
TWENTE - Het is zover! Moekotte Media is vanaf 1 april gevestigd in Stadscampus Connect-U in Enschede...
Do 26-03-2020
Eind vijftiger jaren van de vorige eeuw, ik was een jaar of vijf, werden mijn amandelen in het ziekenhuis van Losser geknipt. Na maanden van ziek, zwak en misselijk zou het verwijderen van de keelamandelen de oplossing zijn. Niet dus, maar dat terzijde. We hadden destijds een heus ziekenhuis met echte zusters verkleed als non.
Wat ik toen nog niet wist: het zeekenhoes is ooit van de grond gekomen door een nalatenschap van boer Leurink in 1915. De beste man schonk zijn boerenbedrijf inclusief de landerijen aan de katholieke kerk. Hij had echter één voorwaarde: op zijn erf moest een gesticht verrijzen voor de verzorging van ouden van dagen.
Van dat alles wist ik als vijfjarige natuurlijk niks af. Wat ik me herinner is een lange gang bij binnenkomst met aan het eind een groot beeld. Mijn moeder fluisterde: “Henkie, kijk maar eens goed, die daar is Onze Lieve Heer.” De goede God waakte dus ook over mij en dat was mooi meegenomen want na het knippen van de amandelen werd ik wakker op een kinderkamer met meerdere jongetjes. Bezoek was uit den boze, zo had de hoofdzuster tegen mijn moeder gezegd. “Daar krijgen die kinderen alleen maar heimwee van.” Ik had pijn in mijn keel, het kussen was meer rood dan wit en ik voelde me vooral alleen en in de steek gelaten.
In maart 1918 konden de zusters van de Orde van Julie Postel de deuren van het nieuwe gebouw openen en stonden zij klaar voor zieken en bejaarden. Voortaan was de naam St. Bernardus Gesticht maar de Lossenaren spraken over ’t zeekenhoes. De Spaanse griep die dat jaar wereldwijd 20 miljoen slachtoffers maakte, zorgde er voor dat de bedden al snel gevuld waren. In 1962 kwam het ziekenhuis in handen van een zelfstandige stichting met én ziekenhuis én een bejaardenhuis én een verpleeghuis. In 1969 werd een heel nieuw gebouw geopend: het Dinkelziekenhuis.
’s Middags gingen de gordijnen dicht en moest ik verplicht slapen. Ik moest nodig plassen maar waar was hier de wc? Een grote jongen die naast mij lag, vertelde dat ik in een speciale fles moest plassen. Het was een zware glazen fles die ik met moeite in mijn bedje kreeg. Dat kleine piemeltje erin en plassen maar. Helaas, toen ik de fles terug wilde zetten, viel hij in mijn bed om. De zuster die later die middag de gordijnen weer open schoof, was boos op mij omdat ik volgens haar in bed geplast had.
De landelijke overheid oordeelde zo’n twintig jaar later dat het Dinkelziekenhuis te klein was en dat de stekker eruit ging. Eind 1983 was dat een pijnlijk feit. Wat overbleef en dat tot veler opluchting is woonzorgcentrum Oldenhove & St. Maartens-Stede voor de kwetsbare, vaak wat oudere medemens.
Twee dagen na mijn ‘operatie’ werd ik door mijn moeder opgehaald. De boze zuster die ook nog op mij gebromd had omdat mijn bed vol suiker zat (ik had een beschuit met suiker besteld) was opeens poeslief. “Dag Henkie, tot ziens hoor.” Aanmenooitnie, zo dacht ik. Inpakken en wegwezen. Thuis kreeg ik cadeautjes alsof ik jarig was.
Henk Poelakker woont sinds 1969 in Brabant, hij was toen 16 jaar. Vijftig jaar later mijmert hij over zijn jeugdjaren in Losser (henkpoelakker@gmail.com)
#HenkPoelakker #herinnering #ziekenhuis #kerk #spaansegriep #verpleeghuis #amandelen #losser #twente
Tweet |
|
|
|
|