Herinneringen van Henk Poelakker: CocaCola op klompen

Vr 15-05-2020

Als kereltje van een jaar of tien, begon ik mij halverwege de jaren zestig van de vorige eeuw, meer en meer te interesseren voor de wereld om me heen. Vanuit de gedachte ‘ik kom oet Losser en ik weet van niks’ stond ik open voor nieuwe informatie. Hoe krijgen ze een binnenbal in een leren voetbal? Hoe maken ze op de melkfabriek aan de Gronausestraat gele en bruine vla? Hoe maken ze op de steenfabriek van de familie Osse (aan de Smuddeweg) van klei bakstenen?

Dat nieuwsgierige ventje bracht de tip van zijn opa in praktijk: Van vragen word je wijs. Mijn opa woonde in Borne en vanuit Losser maakten we regelmatig een reisje naar mijn grootouders. Eerst met de TAD naar Enschede en van daaruit met de stoptrein naar Borne. Opa werd langzaam maar zeker mijn vriend mede omdat hij mij wegwijs maakte in de grote mensenwereld. In zijn woonplaats stond een klompenfabriek en ik kan me de dag nog herinneren dat we daar samen binnenstapten. Het leek erop dat opa alle werkmensen kende want iedereen aan wie hij iets vroeg, gaf geduldig antwoord. Hoe een boom in stukken werd gezaagd, hoe het stuk hout al een beetje in de vorm werd gehakt van een klomp, hoe een machine een klomp kon maken: een beetje zoals je nu een sleutel namaakt………….de moederklomp werd afgetast door ‘voelers’ en scherpe beitels freesden het stuk hout tot een klomp. Op dezelfde manier werd de dan ontstane klomp uitgehold zodat daar later de voet in kon. Fascinerend vond ik de schilders die handmatig, klomp voor klomp, figuurtjes op de houten schoenen wisten te tekenen. Aan het eind van deze privérondleiding kreeg ik een paar nieuwe klompen, uiteraard betaald door opa.

In de zomer van 1965 gingen we vanuit Borne een dagje met de fiets naar Almelo. We kwamen langs de CocaCola fabriek en zowel opa als ik waren benieuwd hoe het daarbinnen aan toe ging. We stapten af. Opa meldde zich op een kantoortje en niet veel later kregen we ook hier een rondleiding. Nog hoor ik het geratel van de duizenden lege flesjes die super schoon werden gemaakt. In mijn beleving ging hier alles volautomatisch. Een machine spoot heel kort in ieder flesje de eigenlijke CocaCola. Een klein laagje, net zoals jezelf ranja maakt, kwam onderin het flesje. Een volgende machine liet koolzuurhoudend water (‘de prik’) in het flesje lopen en machine nummer drie sloeg er een kroonkurk op. Weer een volgende robot pakte ieder flesje op, schudde het geheel zodat de cola en water één geheel vormden.

Enkele seconden na de eerste handeling was het flesje klaar om in een kratje te worden gezet waarna het rammelend op weg ging naar de distributie. Een prachtig gezicht, een ervaring voor het leven. De rondleiding werd afgesloten met een flesje prik naar keuze want de fabriek tekende niet alleen voor CocaCola maar ook voor Sprite en Fanta.
De nieuwsgierigheid die ik van opa mee heb gekregen, komt me nog altijd van pas want door de juiste vragen te stellen word ik ook op mijn oude dag nog altijd wijzer.

Henk Poelakker (1953) mijmert over zijn jeugdjaren in Losser. Op 16-jarige leeftijd vertrok hij naar Brabant waar hij nog altijd woont.

henkpoelakker@gmail.com

 

Zie ook www.lossermagazine.nl www.issuu.com/twentejournaal/docs/lm08-05-2020/50

 

 

#HenkPoelakker #herinneringen #klompen #cocacola #losser #twente

---

Ook reageren op dit bericht?

Naam en bericht zullen worden weergeven. Het e-mailadres (verplicht) wordt niet op de site getoond, maar blijft bij de redactie bekend

Naam
E-Mail
Reactie
	Neem deze over aub.