Herinneringen van Henk Poelakker: reclame

Wo 11-11-2020

Begin jaren zestig, ik was een jaar of tien, kregen ook wij een televisietoestel. De antennes in Losser stonden massaal gericht op ‘de Pruus’ want Duitsland bood heel wat meer dan de Nederlandse televisie. Eén van de leukste programma’s vond ik de Duitse reclame met tussendoor korte tekenfilmpjes van de grappige Mainzelmännchen. In ons land moest de tv-reclame nog wachten tot 1967, pas toen vond de regering het verantwoord dat tere kinderzieltjes reclame voorgeschoteld kregen. We vonden die eerste reclames saai en langdradig en ik miste vooral die vrolijke kereltjes uit Duitsland. Tussen de reclame van bijvoorbeeld de messen en vorken van Gero plus een snoepende Ramses Shaffy die een hele reep Kwatta naar binnen werkte, werd een eentonig beeld getoond van stromend water.

Nee, dan onze oosterburen met een fantastisch programma als Der Goldene Schuss dat Lou van Burg presenteerde. Heel Losser zat bij een televisietoestel toen opeens de Böggelrieders en de Boer’n daansers bij hem in het programma kwamen optreden. Reclame kwam langzaam maar zeker in ons leventje. Via de krant, via Radio Luxemburg, via televisie. Maar ook door posters die op schuttingen en aanplakplaatsen werden aangebracht. De reclame schotelde je een wereld voor die perfect en stoer was. Roken was in films heel gewoon en toen ik eindelijk zestien was geworden, mocht ik van mijn ouders officieel een sjekkie roken. Wie herinnert zich niet de volgende reclames?
Schat, staat de Bokma koud?
Paturain, da’s pas fijn
U moet de groenten van HAK hebben
Melk, de witte motor

Net als bij vele andere huishoudens, werden de boodschappen wekelijks door de kruidenier tot in de keuken gebracht. Mijn moeder schreef de bestelling in een speciaal boekje dat op woensdag door meneer Lassche werd opgehaald. De beste man droeg een kaki kleurig jasje en in een van de zakken bewaarde hij de folder. “Niets vergeten vrouw Poelakker?” Met een zwierige handbeweging haalde hij de folder met de weekreclames uit zijn jasje. Nog snel werden enkele extra boodschappen in het boekje genoteerd want die ene aanbieding kon je toch niet voorbij laten gaan. Reclame werkte toen en dus ook nu nog altijd.

Thuis speelden mijn zus en ik regelmatig winkeltje. Mijn slaapkamer was de winkel en op de overloop, dus vóór de slaapkamerdeur, stond de strijkplank uitgeklapt. Dat moest de toonbank voorstellen. In mijn slaapkamer stonden de boodschappen uitgestald, net als in een echte winkel. Het waren natuurlijk allemaal lege dozen en zakken die opgevuld werden met kranten. Zo leek een pak suiker op een echt exemplaar enz. En natuurlijk maakten we ook reclame, vooral voor sigarettenmerken. Bij sigarenman Lussing kwam ik regelmatig vragen of hij ook etalagemateriaal over had. En heel af en toe zei hij -ja- en kreeg ik een pakje sigaretten mee maar dan heel groot. Dat had eerder in zijn etalage gestaan maar mocht nu mee naar de Meidoornstraat. In de loop van de tijd kregen we steeds vaker van die prachtige spullen waarmee onze winkel mooier en mooier werd. Het leukst van al was dat je de winkelman mocht zijn maar ja, met een oudere zus was ik meer dan eens de klant die wat kwam kopen. Gelukkig kwam er ook regelmatig een vriendje spelen en bouwden we samen onze winkel op en speelden we als tienjarigen winkeltje met de strijkplank als toonbank.

Henk Poelakker mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont.
henkpoelakker@gmail.com

Zie www.lossermagazine.nl

#HenkPoelakker #herinneringen #reclame #televisie #ramsesshaffy #kwatta #bokma #hak #melk #winkel #jeugd #twente #losser