Herinneringen van Henk Poelakker: Op zoek naar de welvaart

Di 24-11-2020

Ons land krabbelde na de oorlog langzaam maar zeker op. De regering stimuleerde met hulp van veel geld uit Amerika (lees: Marshallhulp) de economie. Kapot gebombardeerde huizen, fabrieken, bruggen en wegen moesten snel worden hersteld. De wijk ’t Rot in Losser was zo’n naoorlogs project. In sneltreinvaart werden rijen met huizen in de Meidoornstraat, de Lijsterbesstraat en de Vicarystraat uit de grond gestampt. In 1955 streek ons gezin neer in de eerst genoemde straat. Losser was toen nog zo’n tevreden dorp waarover Wim Sonneveld zingt. Wie had er een auto? Wie had er een koelkast? Wie ging op vakantie? Aan de deur kwam de groenteman met paard en wagen, net als de kolenboer. In de winkel werd je bediend door een vriendelijke meneer of mevrouw. Niks zelf pakken. Jij zei wat je nodig had en van achter de toonbank werd de koffie, de thee, de boter enz. één voor één gepakt totdat je tas vol zat. Bij de slager hing het halve varken nog aan de haak en werd er ter plaatse het gehakt gedraaid. Terugkijkend naar die tijd zeggen we nostalgisch: wat was het gezellig.

Maar zie, het ging langzaam maar zeker wat beter met ons landje. Thuis kregen we televisie en hoefden we niet meer opeen gepakt bij mevrouw Kok in de straat te gaan kijken naar Pipo de clown of Okkie Trooy. Uiteraard was het een tweedehandsje maar we waren er hartstikke blij mee. Mijn ouders kochten een bruine Volkswagen van negen jaar oud (PX-51-28) en lieten het karretje als nieuw spuiten. Meer dan eens reden we ’s avonds na het eten zo maar een rondje naar Oldenzaal, naar vliegveld Twenthe, naar opa en oma in Borne.

We kregen het zo goed dat ons land extra handen nodig had. Vanuit Italië en Spanje werden gastarbeiders gehaald die in onze fabrieken aan de slag konden. Jongens nog, van een jaar of achttien, ze werden tegenover onze school bij Hotel Hut ingekwartierd. Omdat ze in de ploegendienst werkten, waren er overdag altijd wel een paar van die gasten die bij het schoolplein kwamen kijken. We leerden al snel enkele woordjes. Si was ja, No was nee, IJsje was gelato en fiets was bicicletta. Dat was over en weer lachen en het duurde niet lang of we leerden wat zoenen was (bacio) en zelfs wat seks was. Als jochies wisten we nauwelijks waarover we het hadden maar alleen het woord al in de mond nemen was voldoende voor hilariteit. Trico Traco zou de vertaling zijn en in de klas fluisterden we de nieuw geleerde woordjes naar elkaar. Vreemd genoeg kan ik dik vijftig jaar later de vertaling van trico traco nergens vinden dus ik vermoed dat de mannen ons flink voor de gek gehouden hebben.
De meiden in het dorp hadden de jongens ook ontdekt en al snel ontstonden er verkeringen. Zonder inburgeringscursus vonden die eerste gastarbeiders hun weg en andersom leerden wij pizza’s eten, kregen we regelmatig macaroni en ‘wisten’ we wat trico traco was.

Henk Poelakker mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont.
henkpoelakker@gmail.com

Zie www.lossermagazine.nl

#herinnering #HenkPoelakker #marshallhulp #wederopbouw #pipodeclown #televisie #gastarbeiders #welvaart #losser #twente
 

---

Ook reageren op dit bericht?

Naam en bericht zullen worden weergeven. Het e-mailadres (verplicht) wordt niet op de site getoond, maar blijft bij de redactie bekend

Naam
E-Mail
Reactie
	Neem deze over aub.