Herinneringen van Henk Poelakker: Kateeker

Wo 10-02-2021

Hoe belangrijk kan een buurman in je jonge jaren zijn? In Losser groeide achterbuurman Andries van een vriendelijke buur naar een goede vriend. Hij was zo’n twintig jaar ouder dan ik. Toen ik tien was, had hij de verantwoording over een alsmaar uitdijend gezin. Hij woonde in de Lijsterbesstraat en wij in de Meidoornstraat. Onze achtertuinen grensden aan elkaar, slechts gescheiden door een brede brandgang. Hij timmerde voor mij een heuse kar, een houten bak op het onderstel van een wandelwagen. Wat heb ik daar vaak mee gespeeld. Na schooltijd eerst een boterham, dan de overall aan en met de kar de straat op. Vriendje Betty had een bestuurbare kar, daar was ik best jaloers op want de mijne kon ‘slechts’ vooruit of achteruit.

Andries had kanaries die veel voor hem betekenden. De zangers onder hen zaten in piepkleine kooitjes, achter een gordijn, op een van de drie slaapkamers (waar sliepen zijn kinderen?). Zodra Andries het gordijn wegschoof en er dus licht in de kooitjes kwam, moesten de vogeltjes op commando gaan zingen. Dat alles ter voorbereiding op een keuring door een keurmeester die de kanaries punten toekende op basis van hun zangkwaliteiten.

Ik liep regelmatig even binnen bij Andries. Toen hij later oppasser werd in de speeltuin aan de Scholtinkstraat, ging ik regelmatig even bij hem op bezoek. Hij gaf me een wijze les: “Weet-ie woar ik meu van word….? …. Nou?? Van een hele dag niks doan.” Andries had een jonge ekster opgevoed en tam gemaakt. Op een dag liet hij me iets bijzonders zien. “Kiek hier is, vief jonge kateekers bie mekaa.” Het waren jonge eekhoorntjes, hun nest was uit de boom gewaaid en deze dierenvriend ging ze met een piepklein flesje voeden en groot brengen. Een paar dagen later was hij met zijn kateekers op de tv te zien als gast bij de legendarische Willem Duys. Een unieke gebeurtenis waar het hele dorp over sprak.

Andries verruilde zijn kanaries op enig moment voor postduiven en aangezien ook ik een duivenmelkertje was, hadden we voldoende gespreksstof als ik weer eens geen zin had om huiswerk te maken. Mijn duiventil werd te klein en wie wist raad? Andries schonk me een hok dat bestond uit vier tillen naast elkaar. Het bleek achteraf een tussenstap naar een echt duivenhok. De buurman werd niet veel later de beheerder van het tenniscomplex in de Brilmansdennen. Ik vond het leuk om daar even gezellig bij te praten, samen met zijn collega Corry. De band met Andries werd nog hechter toen ik als puber naar meisjes begon te kijken. Wat voor mijn ouders lastig was, schudde de buurman uit zijn mouw: seksuele voorlichting. Eind jaren zestig begon Nederland daar open over te praten. De anticonceptiepil moest in het ziekenfonds, Dolle Mina’s wilden baas in eigen buik zijn en de Bewust Ongehuwde Moeder, beter bekend als de BOMvrouw, liet van zich horen.

Drie maanden na mijn zestiende verjaardag verhuisden we naar Brabant. Afscheid nemen van de man die op diverse fronten veel in mijn jonge leventje betekend had, kon niet zonder een biertje. We stapten begin augustus 1969 de kroeg binnen aan wat nu de Sportlaan heet. Andries kende geen maat en ik al helemaal niet. Ziek, zwak en misselijk heeft hij mij zwalkend afgeleverd aan de Meidoornstraat. Tot ziens en ajuu.

Henk Poelakker (1953) mijmert over zijn jeugdjaren in Losser. Op 16-jarige leeftijd vertrok hij naar Brabant waar hij nog altijd woont.
henkpoelakker@gmail.com

Foto: Een kateeker hoog in de boom (foto Heidemij via Nationaal Archief)
Foto: Eenvoudige duiventil (onbekende fotograaf via Nationaal Archief)

Zie www.twente-magazine.nl

#kateeker #eenkhoorn #verhalen #henkpoelakker #twente