Sinterklaas - Herinneringen aan Twente van Henk Poelakker

Wo 23-11-2022

Op de foto sta ik bij sinterklaas. Het is december 1959 en ik ben dan zes jaar. Ieder jaar kwam de sint hoogstpersoonlijk langs bij mijn oom en tante in Borne en wij waren dan steevast van de partij. Met koffers en tassen stapten we op zaterdagmiddag op de TAD bij hotel Smit in Losser. Een half uurtje later waren we bij het station in Enschede om de stoptrein naar Borne te nemen. Als het fluitje van de conducteur het vertreksein gaf, begon het kedengedeng-kedegedeng. Spannend want vanavond kwam sinterklaas aan de Azelosestraat. Eenmaal op de plaats van bestemming vroeg ik of ik het kaartje mocht houden en zo waar, de stationschef zei ja maar dan moest ik wel even mee naar binnen komen. Hij zette met een gewichtig gebaar een stempel op het halve kaartje (want ik reisde als kind voor half geld) zodat er het woord ongeldig op kwam te staan.

Met de koffers en de tassen moesten we voor mijn gevoel een heel eind lopen om vervolgens oma te begroeten. Zij woonde bij oom en tante in en stiekem was ik jaloers op mijn twee neefjes: zij hadden altijd die lieve oma Poelakker om zich heen.

Het was een feestelijke middag. Er was cake uit de wonderpan (met die pan kon je een cake bakken op een petroleumstelletje) en voor ons kinderen een eierdopje met slagroom. Kort na het avondeten moesten mijn vader en oom naar een belangrijke vergadering. Dat was jammer want als sint zo dadelijk zou binnen stappen, zouden zij hem niet zien. We zongen uit volle borst over de Stoomboot, over de maan die door de bomen scheen en natuurlijk kwam ook Sinterklaas Kapoentje voorbij. Daar ging de bel. Tante deed de deur open, heette de sint welkom en even later zongen we sinterklaasje kom maar binnen met je knecht; die laatste was overigens niet mee gekomen. Sint sprak met zware bromstem: “Goedenavond allemaal, oh oh wat kunnen jullie prachtig zingen.” Mijn jongere neefje riep: “Da’s mien va, da’s mien va”, waarna hij onder de eettafel kroop.

Voor mij was het de enige echte sinterklaas, the one and only, 100% zeker. En dat ondanks zijn vlassige baard, zijn mijter van karton en het brilletje van oma op zijn neus. Inmiddels was mijn vader weer binnen gekomen maar oom moest nog even wat napraten op de vergadering. Eén voor één werden we bij sinterklaas geroepen, moesten we een liedje zingen en kregen we een cadeautje. In het pakje dat ik op de foto met bewondering open maak, zit ongetwijfeld een stripboek van Sjors en Sjimmie. Zolang ik me kan heugen kregen neefje en ik ieder jaar een nieuw exemplaar. Anno nu is het een boek dat op de verboden lijst staat omdat Sjimmie racistisch wordt uitgebeeld: pikzwart, dikke rode lippen, gebrekkig Nederlands pratend en een gouden oorbel in.

Het was al weer tijd dat sint ons ging verlaten en terwijl wij zongen Dag Sinterklaasje, grinnikten de volwassenen. Niet veel later kwam oom thuis van de vergadering en werd de mand pakje voor pakje leeggemaakt. Een onvergetelijke avond.

Henk Poelakker  (1953) mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont. henkpoelakker@gmail.com

Bestel het boekje met 25 herinneringen door een mail te sturen naar info@twentejournaal.nl met in het onderwerp ‘Boek Henk Poelakker’.

Zie ook www.lossermagazine.nl

www.twente-magazine.nl

www.losserjournaal.nl

#sinterklaas #sint #sjorsensjimmie #racistisch #foto #stripboek #herinneringen #henkpoelakker #geschiedenis #historie #vroeger ##tad #hotelsmit #losser #twente