Herinneringen van Henk Poelakker: HoelaHoep
Het is bijna zomer en op mijn oude dag blader ik in mijn fotoalbum. Veel foto’s staan er niet in want in de jaren vijftig werd er zo maar af en toe een fotootje geschoten. Als het rolletje van twaalf foto’s eindelijk vol was, begon het wachten tot je de afdrukken bij drogisterij Holst kon afhalen. Lang niet altijd even scherp met meer dan eens een rommelige achtergrond. Nee, in die tijd was er maar één tip als je een foto ging maken: zorg dat je de zon als fotograaf in de rug hebt.
Het bladeren in het album stopte toen ik een foto van mezelf zag tijdens het hoelahoepen. Een plastic hoepel, meer dan eens gemaakt van een lichtbuis, moest je al swingend om je middel blijven houden. Kijk die kleine Henkie eens ingespannen bezig zijn en dat op zijn pantoffeltjes. Kort broekie aan, twee spillebeentjes en op de achtergrond onze tuindeuren aan de Meidoornstraat. Ongewild heeft de fotograaf de snelheid van de hoelahoep vast weten te leggen en als je goed kijkt staat het mondje van mij op: ik doe erg mijn best hoor. Even sluit ik mijn ogen en zie me eind jaren vijftig als manneke swingen.
Waar kwam die rage opeens vandaan want het leek erop dat iedereen in de straat wilde hoelahoepen, inclusief mijn moeder. Het is meer dan zestig jaar geleden dat Amerika de zangeres Georgia Gibbs op de televisie zag swingen op het nummer The Hula-Hoop Song. De hoepel zweefde over naar Europa, ook naar Losser waar we oefenden tot we een ons wogen want dat ding moest en zou om ons middels blijven draaien. De heupen van jongens en meisjes maar ook van papa’s en mama’s zijn vanaf die tijd een stuk losser komen te zitten.
Helemaal nieuw was het nou ook weer niet want op afbeeldingen uit de oudheid zien we Griekse figuren al bezig met een hoepel.
Ik houd mijn ogen nog even gesloten bij het jaar 1958. Aan de binnenkant van mijn ogen zie ik de snorrende kolenkachel in de woonkamer. Samen met kinderen uit de buurt zie ik me hinkelen, tollen en rolschaatsen op straat. Mijn oma kwam van Borne naar Losser om bij kapper Zuurhorst haar permanentje te laten zetten. Mijn moeder liet de krulletjes door mijn zus zetten; nog zie ik mama onder de eigen droogkap zitten in de kamer. In gedachten loop ik naar de keuken en zie op het granieten aanrecht een bus VIM staan. Met dat spul kon je werkelijk alles schoonmaken. Aan de muur hangt de handkoffiemolen. Uit de radio klinkt muziek die we zelfs nu nog regelmatig voorbij horen komen bij de Arbeidsvitaminen: Buona Sera. Ergens in dat lied wordt gezongen over: It is time to say goodnight to Napoli. Als kind dacht ik uit onze Loewe Opta te horen dat het niet over Napels ging maar over Naa-Poelie en dat was ik want veel kinderen noemden me Henkie of Poelie. Zelfs toen ik dik in de vijftig was, noemde tante Tine mij nog Poelie.
Henk Poelakker (1953) mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont. henkpoelakker@gmail.com
Bestel het boekje met 25 herinneringen door een mail te sturen naar info@twentejournaal.nl met in het onderwerp 'Boek Henk Poelakker'
Zie ook www.twente-magazine.nl
#henkpoelakker #herinneringen #hoelahoep #georgiagibbs #hulahoopsong #twente
Weer / Social media
Nieuws
Sport
Agenda
112
Economie
Toerisme
Overig
Fotoreportage
Videoreportage
|
|