Schaatsen - Herinneringen van Henk Poelakker

Vroeger waren de winters kouder, strenger en langer. Dat beeld zit bij mensen van mijn leeftijd vast in het koppie. Feit is dat de winter van 1963 steenkoud was met een Elfstedentocht die de geschiedenisboekjes in is gegaan als de Hel van ‘63. Reinier Paping won deze heroïsche wedstrijd die door slechts 10% van de rijders werd uitgereden. Maar liefst elf uur deed deze sportleraar over de legendarische wedstrijd langs elf ‘steden’ in Friesland.

Henkie Poelakker schuifelde als tienjarige op houten schaatsjes op de Bleek. Schaatsen was toen vooral nog krabbelen, vallen, koude voetjes, rode handjes en een enthousiaste moeder op de kant. Mijn grote zus trok haar neus op voor de Bleek want zij ging schaatsen op de Hasselt, een ondergelopen weiland achter boer Brilman, nabij de huidige tennisbaan. Omdat de winter aanhield en ik van krabbelaar opgeklommen was tot schaatsertje, mocht ook ik mee naar de Hasselt. Wat beleefden we daar plezier en wat leek het goed te gaan.

 

Toen de winter nog langer aanhield, ging zelfs de officiële ijsbaan open. In mijn herinnering veraf gelegen van het dorp Losser. Grote zus vertelde hoe leuk en gezellig het ’s avonds wel op die baan was. Er was muziek, er was iets lekkers te koop, er waren vrienden en vriendinnen. Nou, daar moest Henkie toch ook maar eens naar toe, samen met een vriendje. Op de fiets had ik het al koud maar op de ijsbaan zorgde een snijdende oostenwind voor nog meer ongemak. Wat was die ijsbaan groot en wat duurde het een eeuwigheid voordat je op die houten schaatsjes een rondje had gemaakt.

Wat gingen die echte schaatsers hard en wat waren we jaloers op die grote mannen van 16 jaar en ouder. Zij reden op hoge noren met hun handen op de rug, zij konden pootje over, zij vielen niet. We kochten een bekertje warme chocolademelk waarmee ons geld meteen op was. Hè, dat was lekker. Maar toen nog naar huis, opnieuw op de fiets in de kou. Eenmaal thuis waren de handjes dusdanig koud geworden dat het koude kraanwater eventjes warm aanvoelde. Lekker dichtbij de kachel die roodgloeiend in de kamer stond te snorren. Een warm kopje thee.

De volgende dag op school vertelde de meester dat we nog die week op het schoolplein konden gaan schaatsen. Ongeloof viel hem ten deel want hoe kon je nou in hemelsnaam op een stenen plein gaan schaatsen? Ik denk dat de brandweer ons schoolplein van een laagje water heeft voorzien want inderdaad: we konden die week op het bevroren schoolplein glijden en schaatsen. Onvoorstelbaar leuk. Voor ons was het de Hemel van ’63.

 

Zie ook www.lossermagazine.nl

www.twente-magazine.nl

 

#schaatsen #sport #vroeger #historie #elfstedentocht #herinneringen #ijsbaan #school #1963 #sixties #sport #losser #twente