Vakantie: Herinneringen van Henk Poelakker

Ook wij gingen eind jaren zestig op vakantie en dan niet meer naar de Veluwe, Drenthe of Den Haag maar naar het verre Oostenrijk.

We gingen met de DKW-junior. Samen met oom, tante en twee neven reden we met twee auto’s richting de Alpen. Maanden van voorbereiding waren hieraan voorafgegaan. Eerst moest er een tent gekocht worden die in Nijverdal werd uitgetest. Op een camping van een familielid sliepen we voor het eerst op een luchtbed en worstelde Pa met zijn forse buik in een ‘sloapbuul’. Het was een warm weekend en mijn moeder maakte zich vooral zorgen over de houdbaarheid van de melk, de boter en de eieren. Een aanrecht of een kast was er niet en dus stond er veel op de grond. Handige Henkie struikelde in de ‘woonkeuken’, trapte per ongeluk in het kuipje Bona waardoor de warme botter in het rond spetterde. De nieuwe tent zat opeens onder de vlekken en moeder kon wel huilen.

Aan het eind van dat weekend wisten mijn ouders wat er nog verbeterd moest worden: een inklapbaar tafeltje was handig, een waterzak moest gekocht worden, een extra jerrycan bleek nodig plus flink wat elastieken en haringen want de tent moest goed verankerd kunnen worden. Enkele dagen later liepen mijn ouders in de grote winkel van Sporthuis Centrum in Enschede. “Kan ik u helpen”, vroeg een vriendelijke meneer. Waarop mijn moeder sprak: “Jazeker meneer, heeft u misschien een waterzak?”

De dag vóórdat we naar Oostenrijk vertrokken, kwam mijn oom uit Borne om de auto in te pakken. Zijn advies was om kleding niet in een koffer te stoppen maar los in de kofferbak tussen tassen en koffers in. De tent kwam bovenop de auto op een lichtgewicht imperiaal. Het zou een windvanger blijken die twee reisdagen voor een nare fluittoon zorgde. Hoe goed bedoeld de losse kleding ook was, mijn moeder vond het eenmaal in Oostenrijk waardeloos omdat ze niks kon vinden.

Eindelijk was daar de dag van vertrek en reden we honderden kilometers achter elkaar aan. Ik mocht als vijftienjarige voorin de auto zitten. Wat een luxe. Op parkeerplaatsen strekten we iedere twee uur onze benen, verbaasden we ons over de drukte en het lawaai van het voortrazende verkeer. De eerste dag stopten we nabij München bij een Gasthoff. Neef Hans dook letterlijk meteen het bed in met als gevolg dat het ledikant in elkaar zakte. Goedenavond Hollanders. We waren blij en uitgelaten dat we in één dag zo ver waren gekomen. Pa speelde op zijn mondharmonica en wij zongen Tulpen uit Amsterdam.

Voort ging de tocht o.a. met de auto op een trein door de Felbertauerntunnel tot we aan het eind van de dag in Obersammelsdorf aankwamen, een gehuchtje aan de Turnersee. Het bleek een teleurstelling: het uitzicht was waardeloos door de laag hangende mist, de camping was niet veel meer dan stoppelig grasveld, de wc was simpel, de kantine was een schuur. Tent opzetten en proberen te genieten. Ook die avond zongen we met ons zevenen het Twentse Volkslied.

De dagen daarna trok de mist op en zagen we bergen, zochten we in het plaatsje Klopein tevergeefs naar Hollandse muisjes en kregen we nieuwe laarzen omdat het veel en vaak regende. De paar dagen dat het mooi weer was, daalden we af naar het meer dat Turnersee heette. Het leukste van al was dat ene Duitse meisje; jammer dat haar eenbenige vader (oorlogsslachtoffer) haar iets teveel in de gaten hield.


Henk Poelakker  (1953) mijmert over zijn jeugdjaren in Losser waar hij tot zijn 16e levensjaar woonde. In 1969 verhuisde hij met zijn ouders naar Brabant waar hij nog altijd woont. henkpoelakker@gmail.com

Bestel het boekje met 25 herinneringen door een mail te sturen naar info@twentejournaal.nl met in het onderwerp ‘Boek Henk Poelakker’.

 

Zie ook www.twente-magazine.nl

 

#vakantie #herinnering #camperen #tent #luchtbed #oostenrijk #snelweg #auto #mondharmonica #tulpenuitamsterdam #twente #losser